FRASES CON FIRMA

Antón: Estamos aprendendo a facer a asamblea, e o pasado xoves, como estabamos todos moi tranquiliños a profe decidíu que era un bo momento para explicar que nese intre iamos poder contar aos compis o que nos quixeramos, sempre levantando a man e escoitando. Antón levanta a man e a profe dalle a palabra, míranos a todos, levanta os dedos a altura da súa cara e: "1, 2, 3.." (22/9/11) Está claro que non o expliquei ben...
Inés: Falando de que o noso compi Unai tiña varicela, que era unha enfermidade na que saen un montón de graniños, Inés díxonos: " mi mamá también tiene un granito, pero es una espinita.....(quedou pensando) de un pescado!!" (24/10/11) Isto é asociar ideas...
Unai: Estabamos vendo as letras do nome do encargado, pensando palabras que empezaran por esas letras e tocoulle o turno á letra R: "Ri..." Unai queda pensando...e de pronto, dí moi baixiño "ring, ring" levanta a man moi orguioso "TELÉFONO!!!" (14/12/11) Estas relacións infantís sempre sacan unha boa risa...
Andrés: O xoves de Entroido falámavos sobre as cousas que trouxeran para a merendola, e preguntei se trouxeran orellas; "siiiiiii, yo dos!!! (tocándose as orellas)" (16/2/12) Menos mal que ninguén pegoulle un mordisco!!
Diego: Estamos empezando un proxecto de investigación sobre o universo, que arrincou cunha discusión sobre o día, a noite, as estrelas... Así que despois de recoller as ideas previas sobre o tema, íamos a plantexarnos unhas preguntas sobre o que queriamos aprender, ao que Diego contestou moi seguro: "Yo a conducir". (3/10/12) As prioridades están claras!!
Unai: ante unha saída para observar as árbores e recoller algúns froitos do Outono, falabamos na clase sobre os árbores que coñeciamos e os froitos que daban (cun pouco de lío nalgúns momentos). Chegamos ata a mazá e tras a pregunta: de onde sae a mazá? Unai moi convencido: "del frutero!!" (4/10/12) E o leite do brick, lóxicamente!!
Inés: Botándolle unha ollada aos libros sobre o universo do noso recuncho de investigar atopamos un astronauta. Algúns comentaron: "un marciano!!". Candela dixo: "no, no, dentro va un señor"; "si, e como se chama?", ao que Inés contesta: "pues, Manolo!" (4/10/12) Igual non sabemos o nome de todos, pero este chamase Manolo seguro!!
Andrés: Estamos aprendendo cousas novas cada día, e descubrindo as sumas preguntei se sabían que era ese símbolo (+) e Andrés o tiña clarísimo "una cruz de salud!" (27/9/13) Que confusas son as mates!!
Inés: Durante a asemblea comezamos a falar sobre os nosos apelidos, e que era importante saber cales eran os nosos apelidos, así que Inés (Ares) comenta "sí, sí... hay que saberse los apellidos y las rías!! ??? "claro, como la ría de Ares!!" (20/1/14) O que aprendemos cos apelidos...
Bryan: Estabamos preparados para contar o conto "Menestra de monstruos" e preguntei "¿que é unha menestra?" ao que Bryan contestou: "Yo lo sé, es la que manda!!" (12/2/14) Xa quixeran as ministras!!

sábado, 22 de diciembre de 2012

Ata sempre profe Cris

O trimestre remata e con el as prácticas da nosa profe Cris.
A pesares de ser un día de moita festa o último ratiño na clase foi un pouco tristeiro porque a despedimos con moito cariño.
As Xirafiñas tiñamos preparado un libro coas nosas melloras obras de arte e cunha mensaxe para ela.
Pero non fomos os únicos en sorprender poque Cris tiña para nós un detalle moi galáctico.


DespedidaCris - foto montaje

Moitas grazas por todo profe Cris, imoste botar moito, moito de menos!!


2 comentarios:

Iria Lamas dijo...

Eso seguro Ana, se ve que todos los niños la quieren un montón, las despedidas siempre son tristes Claudia fue lo primero q me dijo al salir del cole "mamá se va la profe Cris" y yo le dije que tenía suerte porque la va a ver muchas veces por la calle xq es de Pontedeume y ya se quedó más conforme... El regalito q les dio, me dijo Claudia al llegar a casa "mamà este regalito hay que guardarlo para siempre porque es muy especial"

Profe Cris dijo...

Después de todo lo compartido día tras día con este grupo y de lo mucho que me han enseñado todos y cada uno de estos niños, la verdad es que da muuuuuucha pena tener que despedirse, pero me toca seguir aprendiendo. Lo que sí, nunca olvidar este tiempo y lo muchísimo que me ha aportado. Lo principal: muchas ganas de seguir esforzándome para conseguir algún día dedicarme a esto. Muchísimas gracias a las xirafiñas y, por supuesto, a la profe Ana, por compartir conmigo y hacer de estos meses algo que estoy segura que recordaré toda la vida con un cariño especial.